Βλέπεις τον ουρανό… πριν λίγο ήταν γεμάτος σύννεφα και μόλις λίγα κενά ανάμεσά τους μαρτυρούσαν ότι ο ήλιος φέγγει από πίσω, ενώ τώρα είναι καταγάλανος με ένα δύο όμορφα μικρά άσπρα συννεφάκια στον ορίζοντα. Ο ήλιος σε θαμπώνει και δεν βλέπεις την τύφλα σου… και όμως χαμογελάς!
Και ξαφνικά σκέφτεσαι… είναι άραγε έτσι και η ζωή μας? Θα μπορούσε εκεί που είναι άθλια, κρύα και κατασκότεινη ξαφνικά να γίνει φωτεινή γεμάτη χαμόγελα και έναν ήλιο… μια αγάπη… μια αγκαλιά να σε ζεσταίνει? Ίσως… μπορεί… Αν σε τρώει η απαισιοδοξία θα πεις σίγουρα όχι. Μα πως γίνεται ένα σκοτεινό μέρος ξαφνικά να πνίγεται στο φως? Τι είναι αυτό που το καθιστά αυτό δυνατόν? Μα είναι τόσο απλό! Απλά πρέπει να ρίξεις τους τοίχους γύρω από σένα. Να αφήσεις να σε πλησιάσουν και να πλησιάσεις τους άλλους χωρίς να φοβάσαι μήπως πληγωθείς. Η ζωή δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ δίκαιη. Πάντα θα πληγώνεις τους άλλους ηθελημένα ή όχι. Αλλά σκέψου… ειλικρινά… αξίζει να θυσιάσεις 1 μήνα χαρά για ένα χρόνο πόνου? Όσο τρελό και αν ακούγεται εγώ πιστεύω πως δεν αξίζει να φοβάσαι. Ο φόβος είναι ιδιότητα των δειλών και στην ζωή αυτή ο φόβος φθονείται ενώ η γενναιότητα ανταμείβεται με τον καλύτερο τρόπο.
Καλύτερα ένας μήνας χαράς και αγάπης και ένας χρόνος πόνου παρά μια ζωή αδιαφορίας και κενού.
όχι μόνο επειδή είναι τέλειο αλλά επειδή συμφωνώ κιόλας! αχχχ τι ωραία που τα λες, συνέχισε!